Ben-Goerion was de eerste minister president en minister van defensie in Israël, hij droeg ook de onafhankelijkheidsverklaring van Israël voor.

Zelf was hij in 1907 de leider van zijn beweging, dat de Zionistische socialistische partij genoemd werd, onder de naam Poale Zion (wat “werkers van Zion” betekent). Zijn partij wilde de joden de politieke onafhankelijkheid geven in het voormalige Palestina. Deze groep ging samen met het Britse leger’s Joodse legioen terug naar Palestina, nadat Ben-Goerion uit het Ottomaanse rijk was gezet, om de Joden een thuis te geven en zich los te maken van het Ottomaans-rijk.
Toen Ben-Gurion bij Palestina aangekomen was, waren de Turken al verslagen. De hoofdrol van David samen met zijn partij was de immigratie van de Joden naar Palestina, om in een poging een kern te creëren om de Joodse staat op te bouwen. De kern was de “Histadrut”, de confederatie van joodse arbeiders in Palestina opgericht in 1920 door Ben-Gurion en zijn collega’s.

In 1939 veranderde Brittannië het beleid in het Midden-Oosten, waardoor de Arabieren meer hulp kregen dan de Joden, waardoor de immigratie van joden strenger werd. David antwoordde hiermee dat de Joodse gemeenschap moest opstaan tegen Engeland. De rol van de partij van Ben-Gurion in de onafhankelijkheid van Israël was nu om tegen de Britten in te gaan zodat Israël zich kon afstaan van de Arabieren. Dit eindigde uiteindelijk met een oorlog tussen de Arabieren en de Joden.

De Arabieren hadden de oorlog tegen de Joden verloren, maar niet alleen in de gewelddadige veldslagen. Want op 14 mei 1948 werd er samen in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, met de steun van de Verenigde Staten van America en de Sovjet-Unie, de staat van Israël opgericht, waarna David Ben-Gurion de minister president en minister van Defensie werd. Hiermee was zijn grootste doel bereikt.